Η συνεχόμενη επιθετική ιμπεριαλιστική αναδίπλωση, το φάντασμα του ναζισμού και η Επαναστατική Αριστερά

Του Μιχάλη Τσορμπατζόγλου

εκπαιδευτικού, μέλους της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Λέσβου

Τελικά έχει δίκιο ο Ομπάμα που λέει ότι οι ενέργειες της Ρωσίας παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο ή ο Πούτιν που λέει ότι η επέμβαση ήταν αναγκαία για την προστασία των Ρωσόφωνων στην Ουκρανία από τις νεοναζιστικές ορδές; O Ομπάμα, η Μέρκελ και ο Πούτιν δρουν και ηγεμονεύουν στον ίδιο ακριβώς κόσμο, άσχετα με το τι λέει η Μέρκελ για τον Πούτιν, και αυτός είναι ο υπερκαπιταλιστικός-ιμπεριαλιστικός κόσμος του 21^ου αιώνα. Με την μόνη διαφορά ότι τον βλέπουν από διαφορετικά οικονομικά συστήματα αναφοράς.

Όπως όλα δείχνουν, ο Πούτιν με μια κίνηση στρατηγικού σοκ ανέκοψε τα σχέδια των Δυτικών να υπονομεύσουν το δημοψήφισμα του Μαΐου που θα έδινε μεγάλου βαθμού αυτονομία στην Κριμαία και θα την έφερνε πιο κοντά στη Ρωσία. Οι συγγενικοί δεσμοί με την Ουκρανία, το πλεονέκτημα της άμεσης στρατιωτικής ανάπτυξης (ούτε μέσα-ούτε έξω) και οι ικανότητες των Ρώσων στον κρυφό και επικοινωνιακό πόλεμο έκαναν την επιχείρηση να μοιάζει παιχνιδάκι που έσκασε στα μούτρα των Δυτικών, τουλάχιστον στην πρώτη φάση μου μοιάζει να είναι και η ολοκληρωτική.

Δύο μοντέλα επεκτατικής πολιτικής συγκρούονται

Δύο μοντέλα επεκτατικής πολιτικής συγκρούονται με τελικό νικητή το κεφάλαιο. Το ένα μοντέλο είναι το παλιό στρατιωτικοκαπιταλιστικό, το οποίο είναι γεγονός ότι ασφυκτιεί μέσα σε στενά γεωπολιτικά και εθνοτικά όρια, και το άλλο είναι η πυροδότηση εξεγέρσεων χωρίς μακροχρόνιο και σταθερό έλεγχο από τους πυροδοτούντες Δυτικούς, με ταυτόχρονη απουσία όμως του αυθεντικού λαϊκού παράγοντα με διευρυμένη οργάνωση. Σκοπός αυτών των «συστημικών εξεγέρσεων» ή «φθηνών εξεγέρσεων» (μιας και γλυτώνουν αρκετό χρήμα από τους καπιταλιστές) είναι η επικράτηση κυβερνητικών σχηματισμών ελεγχόμενων από τη Δύση και στη συνέχεια η δημιουργία οικονομικοπολιτικού κλίματος σταθερότητας για ανάπτυξη του κεφαλαίου.

Αυτή η τακτική των Δυτικών δεν είναι καινούρια, εφαρμόζεται ευρέως από την δεκαετία του ’80 και ’90, ειδικά μετά τη διάλυση της Σοβ. Ένωσης, όπου με μετριοπαθείς σχηματισμούς εξουσίας έστρωσαν το έδαφος στο μονοπωλιακό κεφάλαιο, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Ν. Αφρική το 1990. Στην περίπτωση όμως της Ουκρανίας το κρυφό τους χαρτί (νεοναζιστικό) εκτέθηκε σε κοινή θέα και τους Ουκρανούς νεοναζιστές όπως και να τους σουλουπώσεις (ειδικά αν το σουλούπωμα είναι και λίγο πρόχειρο) μετριοπαθείς δεν του κάνεις, ένα πράμα σαν τους δικούς μας.

Η τεχνογνωσία των ΗΠΑ αποκτημένη ήδη από τον ΒΠΠ όσον αφορά το νεοναζιστικό πολιτικό μοντέλο διαχείρισης του καπιταλισμού που αρχίζει να διαμορφώνεται ως τόξο στην Ευρώπη σε συνδυασμό με αυτή που απόκτησαν τις δεκαετίες ’80-’90 κατά την ανάμειξή τους με ακραία μουσουλμανικά και ισλαμιστικά στοιχεία στον πόλεμο ενάντια στην «τρομοκρατία» τους δίνει αδιαμφισβήτητο προβάδισμα στην κούρσα αντιμετώπισης κρίσεων. Το καπιταλιστικό επίστρωμα των ΗΠΑ και ΕΕ κυρίαρχη την Γερμανία προσαρμόζει τις ανάγκες του στις ανάγκες της εποχής πράγματι με δεξιοτεχνικό τρόπο.

Μπαίνοντας στο χωράφι του παλιού ιδιοκτήτη, μπλοκάροντας ταυτόχρονα την κεντρική του πρόσβαση. Περίπτωση Ουκρανίας

Η οικονομική ανωτερότητα των ΗΠΑ, όχι ιδιαίτερα σε πρωτογενές πλούτο αλλά κυρίως σε επίπεδο χρηματοπιστωτικών δικτύων, θα γινόταν αδιαμφισβήτητη μετά από μια επικράτηση στην Ουκρανία. Τα οικονομικο-στρατιωτικά δίκτυα υπεροχής των ΗΠΑ στην Ευρώπη μέσω ΕΕ και ΝΑΤΟ, στην Ασία μέσω Ιαπωνίας και τελευταία στη γειτονιά της Ρωσίας μέσω εμπορικών συνεργασιών με Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. Μετά την Συρία η Ουκρανία ήταν αναμενόμενο να αποτελέσει βαθιά κόκκινη γραμμή για τα συμφέροντα της Ρωσίας. Ως βασικός προμηθευτής της ΕΕ η Ρωσία σε φυσικό αέριο (37%-40% σε Γερμανία, πάνω από 90% σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) δεν θα μπορούσε να μην το εκμεταλλευτεί στην παρούσα φάση για να βελτιώσει τους συσχετισμούς υπέρ της.

Η κίνηση των Δυτικών που θα χειραγωγούσε την θέση της Ρωσίας μέσα στην καλύτερη αγορά της δεν ήταν συντεταγμένη όπως θα ήθελαν οι ΗΠΑ. Το χάδι που δέχτηκε η Ρωσία από το Σ.Α του ΟΗΕ και άρνηση της Γερμανίας για οικονομικές κυρώσεις ενισχύουν την θέση του Πούτιν στον παρόντα τόπο και χρόνο και αποκλειστικά μέσα στο στρατιωτικοκαπιταλιστικό παιχνίδι που στην εποχή μας φαίνεται να έχει περιορισμένες δυνατότητες. Η απάντηση του αντίπαλου στρατοπέδου ήταν άμεση με την έγκριση δανείου στην Ουκρανία υπό την σκέπη του γνωστού μας ΔΝΤ. Και εδώ εύλογα σκέφτεται κανείς ότι οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις καθώς και τα κέρδη από τους δημοσιονομικούς εξορθολογισμούς (απολύσεις) τροφοδοτούν κυβερνήσεις που συμμετέχουν νεοναζί.

Εν κατακλείδι για το θέμα της Ουκρανίας είναι φανερό ότι η γραμμή που έχει χαραχθεί είναι αδιαπέραστη τουλάχιστον στην παρούσα φάση και από τις δύο μεριές. Μια στρατιωτική επέμβαση από μεριάς Ρωσίας θα μετέτρεπε τα κέρδη σε ζημιές μιας και πέρα του γοήτρου λίγα θα αλλάξουν σε επίπεδο συσχετισμών. Οι ΗΠΑ θα ήθελαν να τελειώνουν με την Ρωσία βάζοντας μπροστά την Γερμανία ή έναν συνασπισμό κρατών μέσω του ΝΑΤΟ, αλλά η κατάσταση δεν φαίνεται να πηγαίνει προς τα εκεί. Ίσως στο μέλλον ένας ισχυρός Νεοναζιστικός Παράγοντας να τελειώσει την δουλειά, άγνωστο προς ποιά κατεύθυνση, οι Αμερικάνοι το έκαναν μια φορά στον Β ΠΠ.

Προς το παρών μια μερική απόσχιση περιοχών όπως έγινε ήδη με την Κριμαία για την ανάπτυξη τοπικής καπιταλιστικής οικονομίας (ΕΟΖ που ονομάζουν οι Δυτικοί) είναι το πιο πιθανό. Εδώ θα είναι όλοι ευχαριστημένοι γιατί οι κανόνες του παιχνιδιού ξαναγυρίζουν στο φυσιολογικό τους.

Ο λαϊκός παράγοντας στην Ουκρανία και διεθνώς και ο ρόλος της Επαναστατικής Αριστεράς

Ενώ οι ΗΠΑ κάνουν μια στροφή στις παλιές τους τακτικές κυριαρχίας στηρίζοντας την φιλοναζιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία, με την Ρωσία να προσπαθεί να προσαρμοστεί στα καινούρια δεδομένα, ο λαός αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο μεσσιανικό δίπολο των «υπερδυνάμεων» χάνοντας ακόμα μια ευκαιρία για κοινωνική χειραφέτηση. Αυτό είναι και το κοινό χαρακτηριστικό τόσο με τις εξεγέρσεις στην Αραβική Χερσόνησο και Βόρεια Αφρική όσο και με αυτές στην Τουρκία Για διαφορετικούς ενδογενείς λόγους φυσικά, αλλά για τους ίδιους εξωγενείς λίγο-πολύ(εξάρτηση εθνικών οικονομιών από το διεθνές μονοπώλιο, καταλήστευση παραγωγικών πόρων κτλ).

Παρόλα αυτά οι υπό διαμόρφωση συνθήκες σε διεθνές επίπεδο, αλλά και στην Ελλάδα, για ανατροπή και κοινωνική χειραφέτηση είναι μια πραγματικότητα και ταυτόχρονα ένα συνεχές ζητούμενο. Αυτή η όχι πρώτη «ανωμαλία» στον αυτορυθμιζόμενο για κάποιους ,κύκλο του παντοδύναμου κεφαλαίου μοιάζει να διαφέρει από τις άλλες για τον απλούστατο λόγο ότι «ο Βασιλιάς πιάστηκε και συνεχίζει να πιάνεται γυμνός».Το συνειδησιακό χάσμα ανάμεσα στα όργια των Λύκων της Γουόλ Στρήτ υπηρετώντας τα σχέδια των αφεντικών τους και στους αγώνες για δικαιοσύνη, ελευθερία και χειραφέτηση των Λαών μπολιασμένο με το ολοκαύτωμα χιλιάδων μεταναστών είναι δύσκολο να το καλύψει οποιοδήποτε σύστημα είναι φτιαγμένο για να το υπηρετεί.

Απέναντι στο παγκόσμιο κοινωνικό σφαγείο που ετοιμάζει το διεθνές και εγχώριο κεφάλαιο η επαναστατική αριστερά, ο παγκόσμιος επαναστατικός ριζοσπαστισμός προβάλει σαν την μόνη ρεαλιστική απάντηση που εκφράζει την εποχή και το υποκείμενό της.

Μια επαναστατική αριστερά που θα αντιπαλεύει διαρκώς τον διαμελισμό των χωρών προς όφελος του κεφαλαίου (Ελλάδα ’44, Κορέα, Βιετνάμ, Λατ. Αμερική, Ρωσικό Αφγανιστάν, Αμερικάνικο Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία …συνεχίζεται).

Μια επαναστατική αριστερά που θα «υποτάσσει» το κοινωνικοοικονομικό εποικοδόμημα (τράπεζες, εργοστάσια, μέσα παραγωγής, κλάδους τεχνολογίας, εκπαίδευση, υγεία κ.λπ.) στην εργατική και κοινωνική χειραφέτηση του υποκειμένου της, που είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος.

Μια επαναστατική αριστερά που νομοτελειακά θα ‘ρθει σε ρήξη με ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς παλινόρθωσης του τραυματισμένου παγκόσμιου κεφαλαίου (Ε.Ε., ΝΑFTA, NATO, BRICS, ΕΥΡΩΑΣΙΑΤΙΚΟ ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ κτλ).

Μια επαναστατική αριστερά που θα προασπίζει τον πολιτισμό και την κουλτούρα των Λαών ως διαχρονική αντανάκλαση των αγώνων τους.