Με αφορμή ένα εργατικό ατύχημα…

Η διατίμηση της ανθρώπινης ζωής είναι έτσι κι αλλιώς χαμηλή στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η ασφάλεια και η υγεία των εργαζομένων, υπό την πίεση της εύρεσης του μεροκάματου, θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους. Όμως οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων επιδεινώνουν την κατάσταση:

- Με την αποδυνάμωση ή και ουσιαστική κατάργηση των δημόσιων μηχανισμών ελέγχου για την υγιεινή και ασφάλεια στην εργασία και την παραχώρηση και αυτού του τομέα στην ιδιωτική κερδοσκοπία.

-Με την εντατικοποίηση της εργασίας, την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς με τη γενίκευση της ανειδίκευτης και ανασφάλιστης εργασίας Eλλήνων και μεταναστών. Οι σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, αποτελούν πλέον, στον Μνημονιακό Μεσαίωνα, τον κανόνα για εκατοντάδες εργάτες και εργάτριες σε όλη την Ελλάδα.

- Με την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων (εργολάβοι, «αυτοαπασχολούμενοι» εργάτες και εργαζόμενοι), που ουσιαστικά απαλλάσσουν τον εργοδότη από την ευθύνη τήρησης της εργατικής νομοθεσίας, όχι μόνο ως προς τους μισθούς και τα ωράρια, αλλά και ως προς τις υποχρεώσεις του για τη διαφύλαξη της υγείας, της ακεραιότητας και της ζωής των εργαζόμενων.

- Με τη μη δημιουργία μητρώου εργολάβων, που αναγκάζει πολλούς, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν κάτω από τις σημερινές συνθήκες, να αυτοονομάζονται «εργολάβοι», χωρίς εκπαίδευση και χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό που θα τους έδινε την δυνατότητα να παρέχουν ασφαλή εργασία.

-Με τη σκανδαλώδη αδράνεια της επίσημης ηγεσίας συνδικαλιστικού κινήματος, που δυστυχώς θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για γεγονότα όπως το θάνατο του άτυχου εργάτη, που χάθηκε την ώρα της εργασία του σε οικοδομή στο λιμάνι της Χίου…

Χωρίς πολλά λόγια. Θλίψη και Οργή…

Κι ας μην ξεχνάμε ότι το σημαντικότερο άρωμα

είναι το άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης.